یادداشتی از دکتر مجتهدی روانشناس و روانکاو

به نام سخن در زبان آفرین

تحلیل و کاوشگری ژرفای روان انسان ، در راستای نزدیکی جستن به حقیقتی نهفته در ضمیرناآگاه آدمی است . بایسته است ، که این حقیقت راستین را انسان در ضمیرناآگاهش بجوید و اشتیاق ورزانه این راه دشوار عشق و آزادی را بپیماید . به تعبیر بنیان گذار روان کاوی ، زیگموند فروید ، در نوشتار سترگ ” ضمیرناآگاه ” ( ۱۹۱۵ ) :

” فرضیه ی وجود ضمیرناآگاه ضرور است ، چرا که داده های آگاهی به میزان بالایی ناقص اند ….آنچه که به مثابه ی وزین ترین برهان مورد نظر قرار می گیرد ، آن است که ما از راه بررسی روان کاوانه تجربه می کنیم که بخشی از این جریان های نهفته ، از منش ها و ویژگی هایی برخوردار است که برای ما ناآشنا ، حتی خود باورنکردنی می نمایند ….”

او در دیگر نوشتار گرانسنگش ” تحلیل پایان پذیر و پایان ناپذیر” (۱۹۳۷) نیز تاکید می ورزد : ” رابطه ی تحلیلی بر عشق به حقیقت، یعنی به رسمیت شناخته شدن واقعیت، بنیاد نهاده شده است، که هر تظاهر و اغفالی را برطرف می سازد. “

واژه ی ” ساتیا ” در تبارشناسی اش ، معناهایی چون : راستی ، حقیقت و هستی ( از ریشه ی سات در سانسکریت ) را در خویش گنجانده است . در نگرش اوپانیشادها ، تنها حقیقت ، هستی مند است و هر پویشی که بر بنیاد راستی و حقیقت جویی باشد ، ساتیاگرایی است ، همان گونه که مهاتما گاندی جنبش مدنی خود را ساتیاگرا خواند و آن را زمینه ی دوری جستن از آزارکامی ( آهیمسا ) برشمرد . و این حقیقت جویی راستی محور نه فقط در بیرون است ، بلکه در درون و واقعیت روانی ارجح است ، خاستگاه بالیدن روان آدمی است .

برای دوستان فرهیخته و تلاشگر مجموعه ساتیا ، که با پایبندی به راستی و اشتیاق به حقیقت ، مسوولانه و دانش ورزانه ، در کوشش و پویش اند ، پیروزی و بالندگی را آرزو دارم .

سید حسین مجتهدی
مهرگان ۹۷